Het vieren van overwinningen door de jaren bij Phocas

Door Sjoerd Pustjens namens de archiefcommissie.

Afgelopen weekend vond de Rottebokaal op de Willem-Alexanderbaan plaats. De competitie- en clubroeiers van Phocas waren daarom aanwezig op deze voor ons moeilijk bereikbare roeibaan in Zuid-Holland. De Willem-Alexanderbaan is door ligging in een polder berucht om de sterke wind die er vrijwel altijd staat. Phocanen zijn relatief verwend op het Maas-Waalkanaal, waar de dijken en de bomen beschutting bieden tegen zulke weersomstandigheden. Desalniettemin kwamen de dames van de club dubbel vier als eerste over de finish in de sprint, en verdienden dus een ‘taart’, ofwel ‘compo-blik’. Voordat de prijsuitreiking plaatsvond, sprak de commissaris competitieroeien de aanwezige – met name eerstejaars – Phocanen toe om zo hard mogelijk te zingen. “En zo langzaam mogelijk!” werd er gegrapt. Phocas staat immers al bekend om haar lange verenigingslied. Tijdens de ceremonie kwamen de liederen van alle verenigingen die winst hadden behaald achter elkaar voorbij. Voor mij is het een vanzelfsprekend tafereel, zowel in het competitie- als het wedstrijdroeien. Toch is het aanheffen van het verenigingslied niet altijd een gebruik geweest. “Het werd een lange tijd gezien als erg ‘ballerig’ en was zeker geen gewoonte”, vertelde Lily de Kleijn(Oud Phocas) mij. “Als je de foto’s in het archief van Phocas zorgvuldig bekijkt, dan zul je zien dat de ‘blikken’ vaak aan de roeiers in de boot werden overhandigd met een klein boeketje, waarna deze verder roeiden om aan te leggen bij hun vlot.” Zo zien we op deze foto hoe de blikken werden uitgereikt aan de Phocanen Jacqueline van de Pol en Friede Simmes op de ZRB in 1977. In haar tijd – eind jaren ’70 en begin jaren ’80 – werden de overwinningen ook niet met een blikborrel of taartborrel gevierd. Hoe ging dit er in uw tijd aan toe? We horen het graag!