door Bobbie Roos Glastra van Loon namens de HistoriCie.
HET HAEMELLIED:
Het is dat het niet op Spotify staat, anders had de Spotify Wrapped van iedere Phocaan er heel anders uitgezien: met het Haemellied bovenaan. Afgelopen maand hebben we het, door de prachtige prestaties van vele Phocanen, al menig keer mogen zingen. En hoe vaker je het zingt, hoe meer je misschien denkt “waarom zingen we dit eigenlijk”? Tijd voor een korte geschiedenis van het Haemellied!
In de eerste jaren van ons bestaan hadden we nog geen verenigingslied. Democratisch als we waren, kostte het een hoop gesteggel, voorstellen, nieuwe melodieën en nieuwe teksten, voor we uiteindelijk eindigde bij de suggestie waar het allemaal mee begon: Het Haemellied. Praeses (1950-1951) J.H. Driessen kwam oorspronkelijk met het idee en hoewel er het hele jaar door bij vergaderingen alternatieven zijn geopperd, werd het Haemellied in de laatste maanden van zijn praesesschap tóch geïnstalleerd als verenigingslied – mooi op tijd voor ons eerste Lustrum. Het lied is, zoals je waarschijnlijk al aan ziet komen, niet gekozen omdat het zo goed aansluit bij de activiteiten van Phocas maar omdat het zo goed aansloot bij haar leden. In de beginjaren bestond het ledental van Phocas voor een deel uit oud-Indiëgangers, die het lied, dat van oorsprong een soldatenlied is, al veel hadden gezongen tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Fijn, want als je je verenigingslied niet nog uit je hoofd hoeft te leren, kun je die tijd mooi steken in leren roeien.
Hoewel het lied dus goed aansloot bij de leden van Phocas, was lang niet iedereen er blij mee. Het bestuur van 1951-1952 probeerde het al direct te wijzigen. Hoewel de keuze voor het lied namelijk goed aansloot bij de leden, valt er over de toepasselijkheid van het lied zelf nog wel te twisten. Roeien, studeren, en winnen – vroom, vromer, vroomst. En het Haemellied? Tsja, dat past daar niet echt bij. Ook in 1987 probeerden enkele leden een nieuw phocaslied te introduceren tijdens de lustrumviering. Tijdens het zingen van het lied werd dit lied echter door oud-leden met het Haemellied overruled. Die traditie heeft Phocas dus weten te handhaven en we kunnen stellen dat onze zelfspot en wens ons te onderscheiden van de andere studentenroeiverenigingen het gewonnen heeft van onze Katholieke, corporale ontstaansgeschiedenis, zodat wij nog altijd, uit volle borst, zo vaak mogelijk verkondigen dat in de Haemelsteeg een pakhuis leegstaat.
