Datum: 5-6-2018
Auteur: Timo van Erven
De avond begon met een voedzame maaltijd van de Refter. Voor wie het zich afvraagt, er is niks veranderd aan de smaak sinds uw laatste bezoek. Wouter-Jelte wordt om 17:50 gebeld door Dick: ‘Ik ben over 15 minuten bij het RSC,’ zegt hij. Wouter-Jelte legt uit hoe hij herkend kan worden: ‘Ik heb een spijkerbroek en een blauw shirt waar Oud-Phocas op staat aan.’ ‘Mooi,’ zegt Dick ‘ik rij in een dikke wagen en draag een pak.’ Nou dat kan niet missen. In lokaal 01.520 van het EOS staan twee tafels in een 90° hoek waar ABBA nog een puntje aan kan zuigen. Voor de avond officieel begint spreekt Janne snel met Dick ‘de topics’ door. Ofja, topics, het wordt al snel herinneringen ophalen aan Phocas.
In de zaal zit meer dan 100 man te wachten. Voordat Dick binnenkomt houdt Jordy een intropraatje. Hij legt nog even de algemene regels voor colleges uit. Telefoon op stil of meester Jordy neemt hem tot het einde van de avond in. Het podium is ingericht in de stijl van ‘college on tour’ en op de voorste rij zitten (oude) vrienden van Dick (roeiers en medebestuursleden). Dick gaat zitten en na een kort ‘all you need is love’ momentje met de voorste rij, neemt Janne het woord. Het gaat over zijn studententijd bij Phocas. Hij is voorzitter van het 33ste bestuur geweest, van 1975-1984 lid geweest, als roeier naar eigen zeggen ‘het eeuwige talent’ en een jaar veiligheidscoördinator geweest toen het botenhuis bijna zonk.
Daarna worden al snel serieuze, meer beladen onderwerpen aangesneden. Hij vertelt dat in het kort zijn functie inhoudt dat hij veel praat. Daarnaast is het ook de bedoeling dat hij maatschappelijke ontwrichtingen tegengaat. Op drie punten in het bijzonder; (1) Crisisbeheersing (MH-17, immigratie, etc.) (2) Contraterrorisme en (3) Cybersecurity. Bij al deze punten geeft hij voorbeelden en uitleg. Ik vraag me af hoe een man die zo nauw betrokken is bij nationale rampen daar mee omgaat. Als een medium voelt Janne de zaal aan en ze vertaalt mijn nieuwsgierigheid perfect. ‘Een Katholieke opvoeding helpt heel erg,’ zegt hij lachend, hij legt verder uit: ‘Je leert het toch loslaten en dat is heel belangrijk. Ik kan heel goed schakelen tussen werk en privé. ’s Nachts slaap ik prima in, maar je kunt me wel om 3 uur wakker bellen met het moeilijkste probleem ooit en dan zal ik meteen reageren.’
Aan het einde van het interview fantaseert Dick over hoe zijn leven er over anderhalf jaar, als hij verplicht af moet treden i.v.m. wetgeving, er uit kan zien. Dit soort praatjes lijken hem wel wat, maar om er van te leven vindt hij wel dat we meer dan €3,- p.p. moeten vragen. Hopelijk compenseren de cadeautjes en gloednieuwe Phocas-das het een beetje voor hem. Het enige waar hij niet op voorbereid was, was het Haemellied. Blijkbaar iets wat in die tijd toch niet zo veel gezongen werd. De avond wordt afgesloten in het sportcafé waar Dick nog bijpraat met oude vrienden. Hij is zelf niet te beroerd om een selfie te maken met het hoofd van de Oud-Phocas commissie, Leander van den Heuvel. Dat gaat op z’n CV!
